Δεν πληρώνομαι δεν πληρώνω (2017)

Από retroDB
Αναθεώρηση ως προς 15:43, 6 Μαΐου 2021 από τον Nasos (συζήτηση | συνεισφορές) (Νέα σελίδα με '<gallery> Image: denplirono17a.jpg Image: denplirono17b.jpg </gallery> {{Theatro| year=2017| episode=Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω (Sotto paga non...')
(διαφορά) ← Παλαιότερη αναθεώρηση | Τελευταία αναθεώρηση (διαφορά) | Νεότερη αναθεώρηση → (διαφορά)
Μετάβαση στην πλοήγηση Πήδηση στην αναζήτηση

Έτος: 2017

Θεατρικός τίτλος: Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω (Sotto paga non si paga)

Είδος: Κωμωδία

Θέατρο: Θέατρο Τέχνης "Κάρολος Κουν"

Πρεμιέρα: 27 Φεβρουαρίου 2017

Περίοδοι παραστάσεων: 2017

Τόπος: Αθήνα

Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης

Συγγραφέας: Dario Fo

Σενάριο: Παντελής Δεντάκης (μετάφραση κειμένου)

Σκηνικά: Γεωργία Μπούρδα

Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Ηθοποιοί: Κάτια Γέρου , Γιώργος Μακρής (I) , Ερατώ Πίσση , Χρήστος Μαλάκης , Πέτρος Σπυρόπουλος


Σχόλια/Πλοκή: "Δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω" είναι η τελευταία εκδοχή της κωμωδίας "Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω" (1974), όπου ο ίδιος ο συγγραφέας επανέφερε το 2010 προσθέτοντας τα νέα δεδομένα της οικονομικής κρίσης στην Ιταλία του 21ου αιώνα. Μια πολιτική σάτιρα που αφορά δύο τίμιες οικογένειες που αγωνίζονται με όπλο την "ανυπακοή" κόντρα σε μια παράλογη κοινωνία.

Στο Μιλάνο ξεσπάει ανταρσία, οι γυναίκες κάνουν πλιάτσικο στα σούπερ-μάρκετ, οι εργάτες διακόπτουν την κυκλοφορία των τρένων, τα παιδιά πετροβολούν τους αστυνομικούς. Το σπίτι του νομοταγή προλετάριου Τζοβάνι και της "επαναστατημένης" Αντωνίας, γίνεται γιάφκα και τόπος συνάντησης ενός αναρχικού μπάτσου, ενός γκαστρωμένου καραμπινιέρου και ενός γέρου φιλοσόφου με άνοια. Η ζωή όλων, γίνεται πιο όμορφη αλλά και πιο ρημαγμένη.

Trivia: Το 2010, ο Dario Fo επανέρχεται, επηρεασμένος από τη νέα παγκόσμια οικονομική πραγματικότητα, τις χαλαρές εργασιακές σχέσεις, την αύξηση της ανεργίας, την κυριαρχία του τραπεζικού συστήματος, τα δάνεια, τις εξώσεις, ξαναγράφει το έργο δίνοντας τον τίτλο “Sotto paga non si paga”. Σε αυτή τη δεύτερη γραφή, ο Fo είναι μεν το ίδιο ξεκαρδιστικός, αλλά πιο σκοτεινός, πιο θολός, πιο απαισιόδοξος. Μπορεί τα πράγματα να μην έχουν αλλάξει πάρα πολύ σήμερα. Η οικονομική αγριότητα και αδικία στην Ιταλία του 2010, ίσως δεν είναι πολύ μεγαλύτερη από εκείνη του 1974. Υπάρχει όμως μια βασική διαφορά. Τότε, υπήρχε ακόμα ζωντανή η ελπίδα της Αριστεράς, για ανθρώπους σαν τον Ντάριο Φο...

Συζητήστε για τη θεατρική παράσταση "{{{Sname}}}" στο Retromaniax.gr