Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του «Άννα Συνοδινού»
Nasos (συζήτηση | συνεισφορές) |
|||
| (2 ενδιάμεσες αναθεωρήσεις από τον ίδιο χρήστη δεν εμφανίζεται) | |||
| Γραμμή 8: | Γραμμή 8: | ||
|dod=7 Ιανουαρίου 2016 | |dod=7 Ιανουαρίου 2016 | ||
|com=Γεννήθηκε στο Λουτράκι του Νομού Κορινθίας. Ήταν το 8ο παιδί της οικογένειάς της, που καταγόταν από την Αμοργό. Φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (1947-1949). Πρωτοεμφανίστηκε στο Εθνικό | |com=Γεννήθηκε στο Λουτράκι του Νομού Κορινθίας. Το πλήρες όνομά της είναι '''Άννα Συνοδινού-Μαρινάκη'''. Πατέρας της ήταν ο Ιωάννης Συνοδινός. Στην Αμερικανικής παραγωγής κινηματογραφική ταινία "Ο Λέων Της Σπάρτης" ("The 300 Spartans") ('62) εμφανίζεται ως '''Anna Synodinou'''. Ήταν το 8ο παιδί της οικογένειάς της, που καταγόταν από την Αμοργό. Φοίτησε στη Δραματική Σχολή του "Εθνικού Θεάτρου" (1947-1949). Πρωτοεμφανίστηκε στο "Εθνικό Θέατρο" το 1948 στο έργο του [[Edmond Rostand|'''Εντμόν Ροστάν''']] "Συρανό ντε Μπερζεράκ", σε σκηνοθεσία [[Δημήτρης Ροντήρης|'''Δημήτρη Ροντήρη''']]. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τον [[Ντίνος Ηλιόπουλος|'''Ντίνο Ηλιόπουλο''']], τον [[Μίμης Φωτόπουλος|'''Μίμη Φωτόπουλο''']] και τον [[Νίκος Χατζίσκος|'''Νίκο Χατζίσκο''']] στο "Ελεύθερο Θέατρο". | ||
Την περίοδο 1956-1964 ήταν μόνιμο στέλεχος του Εθνικού Θεάτρου σε πρωταγωνιστικούς ρόλους της αρχαίας τραγωδίας, αλλά και του νεώτερου κλασικού ρεπερτορίου μαζί με την Κατίνα Παξινού, τον Αλέξη Μινωτή και τον Θάνο Κωτσόπουλο. Τιμήθηκε το 1955 και το 1957 με το | Την περίοδο 1956-1964 ήταν μόνιμο στέλεχος του "Εθνικού Θεάτρου" σε πρωταγωνιστικούς ρόλους της αρχαίας τραγωδίας, αλλά και του νεώτερου κλασικού ρεπερτορίου μαζί με την '''[[Κατίνα Παξινού]]''', τον [[Αλέξης Μινωτής|'''Αλέξη Μινωτή''']] και τον [[Θάνος Κωτσόπουλος|'''Θάνο Κωτσόπουλο''']]. Τιμήθηκε το 1955 και το 1957 με το "Βραβείο Μαρίκα Κοτοπούλη". Το 1965 ίδρυσε το θίασο "Ελληνική Σκηνή" και αναζητώντας θεατρική στέγη εκμίσθωσε το παλαιό λατομείο του Λυκαβηττού όπου και δημιούργησε το πρώτο θέατρο βράχων, το "Θέατρο Λυκαβηττού", σε σχέδια του αρχιτέκτονα [[Τάκης Ζενέτος|'''Τάκη Ζενέτου''']]. | ||
Στη δικτατορική περίοδο, 1967-1972, διακόπτει τις θεατρικές της δραστηριότητες, διαμαρτύρεται και μετέχει στην Αντίσταση. Κατασχέθηκαν το θέατρό της στον Λυκαβηττό και το διαβατήριό της, ματαιώνοντας έτσι περιοδεία στο εξωτερικό. Κατά το διάστημα αυτό εργάστηκε ως δακτυλογράφος στην εισαγωγική-εξαγωγική εταιρεία του συζύγου της κ. Γιώργου Μαρινάκη, παλαιού πρωταθλητή του τριπλούν. | Στη δικτατορική περίοδο, 1967-1972, διακόπτει τις θεατρικές της δραστηριότητες, διαμαρτύρεται και μετέχει στην Αντίσταση. Κατασχέθηκαν το θέατρό της στον Λυκαβηττό και το διαβατήριό της, ματαιώνοντας έτσι περιοδεία στο εξωτερικό. Κατά το διάστημα αυτό εργάστηκε ως δακτυλογράφος στην εισαγωγική-εξαγωγική εταιρεία του συζύγου της κ. [[Γιώργος Μαρινάκης|'''Γιώργου Μαρινάκη''']], παλαιού πρωταθλητή του τριπλούν. | ||
Το 1972 επανήλθε στο θέατρο. Εμφανίστηκε στο ρόλο της Ηλέκτρας στο Ηρώδειο και λίγο αργότερα ανασυγκρότησε την "Ελληνική Σκηνή", στην οποία συνεργάστηκε με τον Θάνο Κωτσόπουλο. Από το 1973 έως το 1975 πραγματοποίησε εμφανίσεις με το Εθνικό Θέατρο και το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. | Το 1972 επανήλθε στο θέατρο. Εμφανίστηκε στο ρόλο της Ηλέκτρας στο Ηρώδειο και λίγο αργότερα ανασυγκρότησε την "Ελληνική Σκηνή", στην οποία συνεργάστηκε με τον Θάνο Κωτσόπουλο. Από το 1973 έως το 1975 πραγματοποίησε εμφανίσεις με το "Εθνικό Θέατρο" και το "Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος". | ||
Το 1975 εκλέχθηκε βουλευτής Αθηνών με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Διετέλεσε υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή (1977-1980). Κατά τη διάρκεια της πολιτικής της σταδιοδρομίας εισηγήθηκε προτάσεις και έργα νομοθετικού περιεχομένου για την προστασία των γερόντων, της μητρότητας, των παιδιών και ατόμων με ειδικές ανάγκες. Στον καλλιτεχνικό τομέα εισήγαγε τα μαθήματα καλλιτεχνικής παιδείας στη Μέση Εκπαίδευση, πρότεινε την ένταξη των ηθοποιών στο | Το 1975 εκλέχθηκε βουλευτής Αθηνών με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Διετέλεσε υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών στην κυβέρνηση του [[Κωνσταντίνος Καραμανλής|'''Κωνσταντίνου Καραμανλή''']] (1977-1980). Κατά τη διάρκεια της πολιτικής της σταδιοδρομίας εισηγήθηκε προτάσεις και έργα νομοθετικού περιεχομένου για την προστασία των γερόντων, της μητρότητας, των παιδιών και ατόμων με ειδικές ανάγκες. Στον καλλιτεχνικό τομέα εισήγαγε τα μαθήματα καλλιτεχνικής παιδείας στη Μέση Εκπαίδευση, πρότεινε την ένταξη των ηθοποιών στο "Ι.Κ.Α.", την ίδρυση της "Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης", την καλύτερη λειτουργία των μουσικών ιδρυμάτων κ.ά. | ||
Τον Μάρτιο του 1990 παραιτήθηκε του βουλευτικού της αξιώματος κατά τη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας και επανήλθε στη θεατρική δραστηριότητα, ερμηνεύοντας, εκτός από αρχαίο δραματολόγιο, ρόλους του νεώτερου ελληνικού θεάτρου με το Εθνικό Θέατρο στα έργα "Το | Τον Μάρτιο του 1990 παραιτήθηκε του βουλευτικού της αξιώματος κατά τη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας και επανήλθε στη θεατρική δραστηριότητα, ερμηνεύοντας, εκτός από αρχαίο δραματολόγιο, ρόλους του νεώτερου ελληνικού θεάτρου με το "Εθνικό Θέατρο" στα έργα "Το Μυστικό της Κοντέσσας Βαλέραινας" του [[Γρηγόριος Ξενόπουλος|'''Γρηγόρη Ξενόπουλου''']] και "Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας" του [[Δημήτριος Κορομηλάς|'''Δημήτρη Κορομηλά''']]. | ||
Εκτός από το θέατρο, εμφανίσθηκε σε ξένες και ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, καθώς και σε θεατρικές παραγωγές για την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Δίδαξε στις θεατρικές σχολές του Εθνικού Θεάτρου, του Πέλου Κατσέλη, της Καλλιτεχνικής Εταιρείας Αθηνών και του Ωδείου Αθηνών. Αρθρογράφησε σε εφημερίδες και στο περιοδικό "Πολιτικά | Εκτός από το θέατρο, εμφανίσθηκε σε ξένες και ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, καθώς και σε θεατρικές παραγωγές για την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Δίδαξε στις θεατρικές σχολές του "Εθνικού Θεάτρου", του [[Πέλος Κατσέλης|'''Πέλου Κατσέλη''']], της "Καλλιτεχνικής Εταιρείας Αθηνών" και του "Ωδείου Αθηνών". Αρθρογράφησε σε εφημερίδες και στο περιοδικό "Πολιτικά Θέματα". Έχει τιμηθεί με παράσημα "Ευποιΐας", τον "Ταξιάρχη του Φοίνικος της Ελληνικής Πολιτείας", καθώς και με το "Μετάλλιο της Πόλεως των Αθηνών". Τιμήθηκε με παράσημα "Ιπποτών Δανίας", "Ιταλίας", "Γαλλίας", "Λιβάνου" και "Έπαθλο Πιραντέλλο". | ||
Έγραψε το αυτοβιογραφικό βιβλίο "Πρόσωπα και Προσωπεία" (Εκδόσεις Βλάση,1998) και το βιβλίο θεατρικών αναμνήσεων "Αίνος στους | Έγραψε το αυτοβιογραφικό βιβλίο "Πρόσωπα και Προσωπεία" (Εκδόσεις "Βλάση", 1998) και το βιβλίο θεατρικών αναμνήσεων "Αίνος στους Άξιους" (Εκδόσεις "Καστανιώτης", 1999). | ||
|trivia= | |trivia= | ||
}} | }} | ||
Τελευταία αναθεώρηση της 18:31, 9 Μαΐου 2019
Ημερομηνία Γέννησης: 21 Νοεμβρίου 1927
Ημερομηνία Θανάτου: 7 Ιανουαρίου 2016
Τηλεοπτικές σειρές στις οποίες έχει παίξει:
| Σελίδα περιεχομένου | Έτος | Κανάλι |
|---|---|---|
| Βραδινές καμπάνες | 1996|1996 | ΕΤ1 |
| Ματωμένα Χώματα | 2008|2008 | Alpha |
| Οι Φρουροί της Αχαΐας (1992) | 1992|1992 | Mega |
Κινηματογραφικές ταινίες στις οποίες έχει παίξει:
| Σελίδα περιεχομένου | Έτος |
|---|---|
| Δολλάρια και όνειρα | 1956 |
| Ηλέκτρα (1962) (II) | 1962 |
| Θανασάκης ο πολιτευόμενος (1954) | 1954 |
| Ο άνθρωπος του τραίνου | 1958 |
Τηλεταινίες στις οποίες έχει παίξει:
Βιντεοταινίες στις οποίες έχει παίξει:
Μαγνητοσκοπημένες θεατρικές παραστάσεις στις οποίες έχει παίξει:
| Σελίδα περιεχομένου | Έτος | Κανάλι |
|---|---|---|
| Εκάβη | 1988 | ΕΤ1 |
| Ματωμένος γάμος (1989) | 1989 | ΕΤ1 |
| Σιβύλλα | 1981 | ΕΡΤ |
| Το Μυστικό της Κοντέσσας Βαλέραινας (1992) (Ι) | 1992 | ΕΤ1 |
| Τρωάδες (1991) | 1994 | ΕΤ1 |
| Ω Γλυκύ μου Έαρ | 1995 | ΕΤ1 |
Θεατρικές παραστάσεις στις οποίες έχει παίξει:
| Σελίδα περιεχομένου | Έτος |
|---|---|
| Γέρμα (1961) | 1961 |
| Ζητείται ψεύτης (1953) | 1953 |
| Θανασάκης ο πολιτευόμενος (1953) | 1953 |
| Κολασμένη ψυχή | 1954 |
| Μικροί Φαρισαίοι (1954) | 1954 |
| Μονσεράτ | 1951 |
| Το Όνειρο | 1963 |
| Το Αστέρι της Σεβίλλης | 1954 |
| Το Μυστικό της Κοντέσσας Βαλέραινας (1992) (II) | 1992 |
Εκπομπές στις οποίες συμμετείχε ή τις οποίες παρουσίαζε:
| Σελίδα περιεχομένου | Έτος | Κανάλι |
|---|---|---|
| Ανάσταση της αγάπης και της ελπίδας | 1979 | ΕΡΤ |
| Αντ' αυτού | 1998 | ΕΤ1 |
| Τα Πάθη τα σεπτά | 1991 | ΕΤ2 |
| Το Πορτραίτο της Πέμπτης | 1976 | ΕΡΤ |
| Το θέατρο στην τηλεόραση της ΕΡΤ | 2001 | ΝΕΤ |
| Φώτα πορείας | 2000 | ΕΤ1 |
Τηλεπαιχνίδια τα οποία παρουσίαζε ή στα οποία συμμετείχε:
Επεισόδια σειρών μυθοπλασίας & εκπομπών στα οποία συμμετείχε ή παρουσίαζε:
Μεταγλωττισμένες παραγωγές στις οποίες συμμετείχε:
Έχει τραγουδήσει:
Βιογραφία: Γεννήθηκε στο Λουτράκι του Νομού Κορινθίας. Το πλήρες όνομά της είναι Άννα Συνοδινού-Μαρινάκη. Πατέρας της ήταν ο Ιωάννης Συνοδινός. Στην Αμερικανικής παραγωγής κινηματογραφική ταινία "Ο Λέων Της Σπάρτης" ("The 300 Spartans") ('62) εμφανίζεται ως Anna Synodinou. Ήταν το 8ο παιδί της οικογένειάς της, που καταγόταν από την Αμοργό. Φοίτησε στη Δραματική Σχολή του "Εθνικού Θεάτρου" (1947-1949). Πρωτοεμφανίστηκε στο "Εθνικό Θέατρο" το 1948 στο έργο του Εντμόν Ροστάν "Συρανό ντε Μπερζεράκ", σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τον Ντίνο Ηλιόπουλο, τον Μίμη Φωτόπουλο και τον Νίκο Χατζίσκο στο "Ελεύθερο Θέατρο".
Την περίοδο 1956-1964 ήταν μόνιμο στέλεχος του "Εθνικού Θεάτρου" σε πρωταγωνιστικούς ρόλους της αρχαίας τραγωδίας, αλλά και του νεώτερου κλασικού ρεπερτορίου μαζί με την Κατίνα Παξινού, τον Αλέξη Μινωτή και τον Θάνο Κωτσόπουλο. Τιμήθηκε το 1955 και το 1957 με το "Βραβείο Μαρίκα Κοτοπούλη". Το 1965 ίδρυσε το θίασο "Ελληνική Σκηνή" και αναζητώντας θεατρική στέγη εκμίσθωσε το παλαιό λατομείο του Λυκαβηττού όπου και δημιούργησε το πρώτο θέατρο βράχων, το "Θέατρο Λυκαβηττού", σε σχέδια του αρχιτέκτονα Τάκη Ζενέτου.
Στη δικτατορική περίοδο, 1967-1972, διακόπτει τις θεατρικές της δραστηριότητες, διαμαρτύρεται και μετέχει στην Αντίσταση. Κατασχέθηκαν το θέατρό της στον Λυκαβηττό και το διαβατήριό της, ματαιώνοντας έτσι περιοδεία στο εξωτερικό. Κατά το διάστημα αυτό εργάστηκε ως δακτυλογράφος στην εισαγωγική-εξαγωγική εταιρεία του συζύγου της κ. Γιώργου Μαρινάκη, παλαιού πρωταθλητή του τριπλούν.
Το 1972 επανήλθε στο θέατρο. Εμφανίστηκε στο ρόλο της Ηλέκτρας στο Ηρώδειο και λίγο αργότερα ανασυγκρότησε την "Ελληνική Σκηνή", στην οποία συνεργάστηκε με τον Θάνο Κωτσόπουλο. Από το 1973 έως το 1975 πραγματοποίησε εμφανίσεις με το "Εθνικό Θέατρο" και το "Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος".
Το 1975 εκλέχθηκε βουλευτής Αθηνών με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Διετέλεσε υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή (1977-1980). Κατά τη διάρκεια της πολιτικής της σταδιοδρομίας εισηγήθηκε προτάσεις και έργα νομοθετικού περιεχομένου για την προστασία των γερόντων, της μητρότητας, των παιδιών και ατόμων με ειδικές ανάγκες. Στον καλλιτεχνικό τομέα εισήγαγε τα μαθήματα καλλιτεχνικής παιδείας στη Μέση Εκπαίδευση, πρότεινε την ένταξη των ηθοποιών στο "Ι.Κ.Α.", την ίδρυση της "Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης", την καλύτερη λειτουργία των μουσικών ιδρυμάτων κ.ά.
Τον Μάρτιο του 1990 παραιτήθηκε του βουλευτικού της αξιώματος κατά τη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας και επανήλθε στη θεατρική δραστηριότητα, ερμηνεύοντας, εκτός από αρχαίο δραματολόγιο, ρόλους του νεώτερου ελληνικού θεάτρου με το "Εθνικό Θέατρο" στα έργα "Το Μυστικό της Κοντέσσας Βαλέραινας" του Γρηγόρη Ξενόπουλου και "Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας" του Δημήτρη Κορομηλά.
Εκτός από το θέατρο, εμφανίσθηκε σε ξένες και ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, καθώς και σε θεατρικές παραγωγές για την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Δίδαξε στις θεατρικές σχολές του "Εθνικού Θεάτρου", του Πέλου Κατσέλη, της "Καλλιτεχνικής Εταιρείας Αθηνών" και του "Ωδείου Αθηνών". Αρθρογράφησε σε εφημερίδες και στο περιοδικό "Πολιτικά Θέματα". Έχει τιμηθεί με παράσημα "Ευποιΐας", τον "Ταξιάρχη του Φοίνικος της Ελληνικής Πολιτείας", καθώς και με το "Μετάλλιο της Πόλεως των Αθηνών". Τιμήθηκε με παράσημα "Ιπποτών Δανίας", "Ιταλίας", "Γαλλίας", "Λιβάνου" και "Έπαθλο Πιραντέλλο".
Έγραψε το αυτοβιογραφικό βιβλίο "Πρόσωπα και Προσωπεία" (Εκδόσεις "Βλάση", 1998) και το βιβλίο θεατρικών αναμνήσεων "Αίνος στους Άξιους" (Εκδόσεις "Καστανιώτης", 1999).
Trivia:
Συζητήστε για τον/την ηθοποιό "{{{Sname}}}" στο Retromaniax.gr